In mei was ik even in Nederland, omdat mijn boek genomineerd was voor de Libris Literatuur Prijs. We voeren in een Venetiaanse boot door de grachten van Amsterdam. Daarop volgde een ceremonie in Felix Meritis. Aan het begin van de avond kreeg ik het bericht dat Hamas raketten afvuurde op Jeruzalem. Mijn vrouw stuurde een foto van onze kinderen schuilend onder de eettafel. Ze hebben die nacht met z’n drieën gekampeerd in de safe room.
Er was één voordeel aan dit alles: voor de bekendmaking van de winnaar van de Librisprijs was ik niet langer nerveus.
In de dagen daarna kon ik niet terug naar Jeruzalem. Ben Gurion was doelwit geworden van raketaanvallen. Alle vluchten werden geannuleerd. Nadat ik voor de zoveelste keer tevergeefs naar Schiphol was gegaan, raakte ik moedeloos. Ik kwam een Nederlandse vrouw tegen, die ook in Jeruzalem woonde. Ze gaf me het nummer van een zekere Ellen. ‘Als je het niet meer weet, moet je haar bellen,’ zei ze. ‘Ellen kan het voor je regelen.’
Ik belde Ellen. Binnen een minuut had ze het geregeld. Ik had een plek op een El Al-vlucht, de enige maatschappij die nog naar Tel Aviv vloog.
Pas later realiseerde ik me dat ik net zo goed zelf die El Al-vlucht had kunnen boeken. Maar het voelde fijn om Ellen te zien als een moederfiguur die het allemaal had opgelost; die had gezorgd dat ik terug naar mijn gezin kon. In de tussenliggende dagen whatsappte ik zo’n beetje de hele dag met Ellen.
‘Denk je dat de vlucht echt gaat? Ben Gurion ligt weer onder vuur.’
‘Net gebeld met een manager van El Al. De vlucht gaat. Komt goed.’
‘Ha Ellen, weet je zeker dat de vlucht gaat?’
‘Hij gaat! Net weer bevestigd.’
‘Ha Ellen, daar ben ik weer, denk je echt dat de vlucht gaat?’
Etc.
Toen ik eindelijk in het vliegtuig zat, werd ik omringd door mensen die dankzij Ellen terug naar hun familie konden. Omdat we haar allemaal zo dankbaar waren, ontstond in de groep een beetje een hysterische, verbroederende sfeer. Ellen prijzend, elkaar overtreffend in loftuitingen, stegen we op.
Op Ben Gurion stonden borden met pijlen die de weg naar de schuilkelder wezen. Toch leek men banger voor corona dan Hamas. Na lang in de rij te hebben gestaan voor een test, liep ik ten slotte het vliegveld uit. Ik whatsappte Ellen, zwaar geëmotioneerd: ‘Dank voor je hulp!! Ik ben er!!’
‘Graag gedaan!! Call me anytime! Ik boek alles! Ook cruises!’
Voor het eerst in mijn leven overwoog ik een cruise te boeken.