Vanmiddag heb ik het filmpje bekeken dat ik vijftien jaar geleden op internet zette.
Het staat nog steeds online.
Al op de eerste site die ik bezocht vond ik het terug. Als je niet weet dat ik het ben, ben ik te slecht in beeld om te worden herkend in de zeventienjarige jongen op het bed. In ieder geval ben ik er nooit op aangesproken. Niet door klasgenoten of voetbalvrienden. Niemand op straat of in de trein heeft me ooit herkend. Toch sta ik op een van de grootste pornowebsites van Nederland.
Wie herkenbaarder in beeld komt dan ik, is het kortharige meisje. Aan het voeteneind van een hotelbed trekt ze een veel te grote kabeltrui over haar hoofd. Behendig maakt ze een zwarte bh los, de bandjes glijden over haar armen – ook nu verbaast het me weer dat haar stevige en ronde borsten vanonder zoiets vormeloos als een wijde trui vandaan kunnen komen.
Ik ben nu tweeëndertig. Het is onwerkelijk dat ik vijftien jaar geleden de video uploadde via een inbelverbinding in het rijtjeshuis van mijn ouders. Op mijn slaapkamer staarde ik naar het oplopende balkje. Even overwoog ik op cancel te klikken.
Toen het bericht upload complete in beeld verscheen, heb ik de account verwijderd, de computer uitgezet en nooit meer naar het filmpje gezocht. De eerste dagen daarna durfde ik mijn computer niet aan te zetten, bang voor een e-mail van de website dat ik zou worden aangeklaagd, omdat een meisje een klacht had ingediend over verspreiding van naaktbeelden zonder haar toestemming. Maar die e-mail bleef natuurlijk uit en ik besloot het te laten voor wat het was.
Tot vanmiddag. In een opwelling besloot ik de titel die ik het destijds had gegeven in te typen. De adrenaline die dat teweegbracht, had ik al jaren niet meer gevoeld. De website waarop ik het vond, moet de video hebben overgenomen, want de oorspronkelijke site bestaat niet meer.
Short-haired girl in Berlin.
We zijn vaker dan anderhalf miljoen keer bekeken.
Het beeld is groezelig, de hotelkamer vrijwel duister. Er brandt een nachtlampje en van buiten naar binnen knippert een licht. Geen geluid – nu herinner ik me dat ik dat heb verwijderd. De witte lakens liggen strak gevouwen op het bed. Het kortharige meisje loopt gekleed in slechts haar spijkerbroek naar de zijkant van het bed. Ze pakt mijn handen en trekt die de lucht in, waarbij ze licht voorover helt zodat haar borsten dichtbij mijn gezicht komen. Even hangen mijn armen onbestemd in de lucht, alsof ik hulpbehoevend ben en mijn eigen kleren niet kan uittrekken. Ze pakt de onderkant van mijn Michael Jackson-trui met capuchon en trekt die tegelijk met het T-shirt over mijn hoofd en armen.