Voordat ik een fout maak, maak ik die fout niet
JOHAN CRUIJFF
Dat suizen van de snelweg ergert Tarik. Het benadrukt de stilte in de auto en wat Tarik betreft, heeft die niet nog meer nadruk nodig. Hij kijkt even opzij naar Jonas en hoopt dat die het niet erg vindt dat ze geen woord wisselen. Gewoon lekker rijden, zwijgend. Je hoeft niet altijd iets te zeggen. Zeker niet als je elkaar al zo lang kent.
‘Hoe lang kennen wij elkaar nou al?’ zegt Tarik toch maar. Het klinkt een beetje belachelijk.
‘Weet ik veel? Twintig jaar? Eeuwig?’ zegt Jonas. Hij houdt zijn ogen op de weg en twee handen aan het stuur. Geconcentreerd, ook al is er niet veel verkeer, onderweg naar een nachtelijke vakantievlucht richting Turkije. Of zou Jonas de stilte ontwijken door op de weg te letten?
Tarik zegt niets meer en kijkt naar de borden boven de snelweg. Hij begint plaatsnamen te lezen, en beseft dat hij het heeft opgegeven. Hé Jonas, hoe gaat met je ouders, vriendinnen, werk? Alles weet hij al en er zijn geen wedstrijden om te bepraten. Hun vlucht vertrekt over een paar uur, maar ‘de vakantie is nu al begonnen’, zoals hun laatste woorden voor de grote stilte waren.
‘Weet jij of je mobiel automatisch daar verandert naar de nieuwe tijdzone?’ vraagt Tarik met het enthousiasme van een kleuter. Nu klinkt hij niet alleen belachelijk, maar ook wanhopig. Hij hengelt naar een gesprek als een kleuter. En nu is alles wat Jonas doet een bevestiging van dat bedelen: een gesprek uit medelijden, een pijnlijk zwijgen om hem te vernederen. Jonas zal hem waarschijnlijk niet willen vernederen. Hopelijk.
‘Volgens mij wel. Ik weet niet. Heb jij een iPhone? Die vast wel,’ antwoordt Jonas.
‘Ik dacht, jij weet dat omdat jij zo vaak vliegt. Toch? Voor je werk?’ zegt Tarik. Jezus, de onzin floept er nu wel heel gemakkelijk uit bij hem.
‘Ik denk dat het automatisch gaat.’
‘Ja, vast wel, anders merken we het wel bij het uitstappen.’
‘Ja.’
Tarik zet de radio aan. De auto is plotseling gevuld met lawaai. Het enige gesprek dat ze over deze teringherrie zouden kunnen voeren, is: snap jij nou dat ze deze shit muziek noemen? Maar zo oud zijn ze toch niet, dat ze dit soort dingen zeggen. Ze zijn nog maar net klaar met studeren en backpacken, voor hun gevoel dan. Bij wijze van spreken komen ze net uit een hostel waar ze met Israëliërs over politiek en met Amerikanen over de nieuwe film van die jonge regisseur Quentin Tarantino discussieerden.
Tarik zoekt een andere zender. De gedachte dat hij nu misschien plotseling stuit op Silence is Golden of Kus me dan en bijt mijn tong af of een ander liedje over stilte dat wordt gedraaid, doet hem grinniken. Jonas lacht een beetje met hem mee.